1912: het vruchtbaarste jaar van de schilder Rik Wouters. Negentig jaar later is de kunsthistorie aangedikt met een waslijst stromingen. Toch blijft Wouters, aan wie geen enkel isme zuiver kleeft, tot vandaag overeind, alle artistieke golfbewegingen ten spijt. Het aansprekende vermogen van zijn beste werken verstomt niet. Want in Wouters leven kwaliteiten die ook het hedendaagse schilderen relevant vindt, niet alleen met het oog op de toeschouwer, ook vanuit het oogpunt van de kunstenaar. 

De jonge kunstenaar die zich vandaag met penseel en verf op een plat vlak wil uitleven, maakt geen makkelijke keus. Schilderen, al geruime tijd op de helling, staat vooral voor hen die zich verlicht achten in de marge van de kunstwereld. Video, fotografie en digitale beeldmanipulatie eisen veel aandacht op. In Wouters' tijd stond de schilderkunst echter nog onbetwistbaar op de eerste rij. Wouters, opgeleid in houtsneden en beeldhouwers, vindt het noodzakelijk daarnaast ook te schilderen om zich te ontwikkelen tot een veelzijdig artiest. Via de voorbereidende schetsen die hij voortdurend droedelt en vaak ophoogt met pastel of aquarel, merkt hij dat wat hem in het dagelijkse leven visueel treft ook een grote picturale kracht uitstraalt. Als schilderend autodidact moet hij dan nog op eigen kracht een techniek vinden om zijn creatieve spanning de juiste vorm te geven. 

Aanvankelijk geeft hij de voorkeur aan grof, absorberend canvas waarin de verf snel kan drogen, omdat hij meent dat de materie dan frisser blijft. later gebruikt hij bovendien een flinterdunne, preparerende onderlaag. Het doek is voor hem niet zomaar een te bedekken oppervlak. Het speelt een wezenlijke rol, evenwaardig aan penseel en verf. Gaandeweg kiest hij fijner linnen dat steeds overtuigender dienst doet als bron Van innerlijk licht, van waaruit een heldere gloed door de verf straalt. Hele stukken van het doek laat hij daarom onaangeroerd; zelfs waar hij vluchtig verf strijkt blijft de lijnwaadtextuur zichtbaar. Lichamelijk schilderen Eens zijn impressies en gevoelens vastgelegd na een urenlange uitbarsting van energie, voert Wouters maar heel weinig aanpassingen uit. In principe mengt hij geen verven; hij wil de impulsief geschilderde punten, arabesken en vlakken ook niet verder bewerken. Een tweede laag vindt hij een vorm van bezoedeling. Heeft zijn eerste poging er niet alles uitgehaald, dan maakt hij liever een volledig nieuwe versie. Schilderkunst is bij Wouters in de eerste plaats een kwestie van lichamelijkheid en materialiteit. Hij bekwaamt zich in trefzekere gestes. Daarmee laadt hij zijn geliefkoosde onderwerpen op met gevoelens en sensualiteit, omgezet in minderende materie.