Beste kul & tuur mensen,
Er wordt een nieuwe activiteiten georganiseerd, aard: klassiek theater
| Wat | Waarover | Wanneer | Waar | kost | Afsluitdatum | betalen |
 |
van Tom Lannoye) 2. Waarover: Zie hier |
.
6 Inschrijvingenworden ingewacht tot
2 april 2003 stel niet uit tot morgen als je vandaag kan storten!!ENKEL door te betalen via overschrijving
Als u mee wil, stort u het verschuldigde bedrag op bankrekening 414-3296101-77 van Atea
Kul & Tuur, Fortstraat 28, 2640 Mortsel, met als vermelding de dat(um) (a) van het
(de) evenement(en), en het aantal personen. Als de betaling gebeurt vanaf een rekening met
een andere naam, gelieve dan uw naam als commentaar mee te geven . .
In geval van overboeking geldt de volgorde van binnenkomen van de overschrijving op de
bank.
Jan Verhelst
WaaroverHet gaat over de mensen die werken in brasserie “Blankenberge”. Niet zozeer de relaties met de klanten staan centraal, maar wel de groeiende spanningen tussen het personeel onderling. Zij zijn immers het ganse zomerseizoen op elkaar aangewezen geweest en dat zorgt voor de nodige wrijvingen.
Tom
Lannoye over zijn stuk:
“Ik probeer het soort blues te vatten dat seizoenarbeiders op het einde
van een seizoen aan de kust bevangt.
Het is geen parodie op een naar een Vlaamse stad overgeplant Benidorm. Er komen
evenmin koelboxtoeristen noch corrupte burgemeesters in voor. Blankenberge is
het archetype van de badplaats, de enige met een echt mytholo-gische klank. Het
roept allerlei verwachtingen op. Maar daarover gaat het niet. Wél over de
keerzijde, over de mensen die de zomerse façade van een uitgelaten vakantieoord
overeind houden. Een besloten gemeenschap, waarin degene die wil ontsnappen aan
de uitzichtloosheid het niet makkelijk krijgt. Je kan het verhaal ook zien als
een metafoor voor Vlaanderen of abstracter, voor het leven en de strijd tussen
de generaties, dat slagveld van emoties.
Wie alleen voor het verhaal komt, zal dat
krijgen, maar dat zou jammer zijn. Er zit méér in, verscheidene niveaus net
zoals bij Walschap. Met zulke personages die dicht tegen het cliché aanzitten,
is het dansen op een slappe koord – dat besef ik. Eén van de grote pijlers
van dit stuk is de banaliteit. Die mensen praten en praten met elkaar, maar
eigenlijk zeggen ze niets. Ze steken zich weg achter stoplappen, gemeenplaatsen.
En wanneer ze echt iets moeten zeggen, zwijgen ze en ontlopen ze hun
verantwoordelijkheid. Zo groeit er een organisch complot; omwille van de goede
rust, stemt iedereen in. Ik vergroot dat uit, probeer iets te maken dat de
realiteit ontstijgt, laat het escaleren. Er zit een sterke onderstroom in. Als
de acteurs het goed spelen, besef je dat er nog een tekst onder zit, voel je de
niet-uitgesproken twijfel en angst. Vergelijk het met de “Dirty
Realism”-stroming in de Amerikaanse literatuur : auteurs zoals bvb. Raymond
Carver, die de realiteit van kleine of op drift geslagen mensen zeer sec
opdienen, zodat er van die verhalen een beklemmende, vaak poëtische kracht
uitgaat.
Voor Vlaanderen is banaliteit een universeel begrip. Het beste komt dat tot
uiting in de manier waarop mensen met elkaar praten : in een codetaal van
stoplappen, spreekwoorden, zegswijzen, staande uitdrukkingen. Op het ogenblik
dat woorden een stellingname moeten zijn, haken de meesten af.
“Blankenberge” is dus allesbehalve een strandklucht. Het is een
exemplarische uitvergroting van alledaagse mediocriteit, een spel van
verhoudingen gevat in clichés die maskeren wat de personages werkelijk
bezighoudt. Het verhaal, de intrige is secundair en niet meer dan een
illustratie van wat achter de woorden staat. Het drama speelt zich elders af :
in het generatieconflict, in de angst voor het vreemde, de verandering, het
doorbreken van de eigen immobiliteit.”
(Bronnen : Het Nieuwsblad van 11/01/1991, De Morgen van 11/01/1991 en Het
Laatste Nieuws van 14/01/1991)
Internet links: