Bedenkingen

Van Greet Aubroek-Verhelst

Enkele bedenkingen. Zit dit in ons genen? ???
Zorgen voor zieken : zoveel verpleegkundigen bij de Verhelsten! Zorgen voor kunst : beroeps -en amateurkunstenaars van allerlei soort. Sociaal engagement : sociaal en of maatschappelijke assistenten; en dan de techniekers en de ingenieurs die hun kennen en kunnen doorgeven aan anderen, een deel via onderwijs, een deel in de industrie;  ondernemende mensen bekwaam om een molen of bakkerij te runnen; boeren van vroeger en nu; godsdienst belangrijk vinden, ook nu nog! Mensen zonder naam toevoegen aan het Verhelsten geslacht... Als levenskeuze kiezen voor "single- zijn ". Iets te zeggen hebben en dit via onderwijs graag doorgeven aan anderen. Zouden dit allemaal trekjes zijn die in onze genen zitten??? Allez; hier kunnen we nu nog eens over" na-denken".

Van Ward Verhelst

Ik vraag me wel af wie die Sofie Lambert was en hoe ze zo lang ongetrouwd met een zoon gebleven is. Wat dat normaal in die tijd??Misschien weten  de nazaten van de familie Lambert wel meer te vertellen over die Sofie????

Van Jan Verhelst

Bij het totstand komen van dit werk was het voor mij niet alleen

• een leerschool genealogie
• een mogelijkheid een aantal mensen te leren kennen, en familieleden te (her)ontmoeten mét een doel voor oegen.

Maar ook moet ik bekennen dat ik een viertal keren "getroffen" was door een ervaring, en die ook in het boek heb vermeld:

• Een eerste keer was na de ontmoeting met Bertha Verhelst. Een kranige dame van 89 jaar, die 14 dagen na ons gesprek onverwacht overleed, alsof ze haar "geestelijk testament" had doorgegeven. (Dit werd behandeld in de inleiding).
• Een tweede keer was bij mijn eerste bezoek aan een archief. In de burgelijke stand van Wingene zag ik de handtekening van een zekere Jan Verhelst uit 1839. Ik geloof niet direct in re-incarnatie, maar toch voelde ik koude rillingen...(zie dagboek van een stambewaarder, deel I).
• Een derde keer voelde ik mij als een detective, toen ik de geboorteakte van Henri-Camille Lambert onder ogen kreeg (zie dagboek van een stambewaarder, deel II).
• Een vierde keer, toen ik via Greet de "litanie van Onze Lieve Vrouw van Groeninghe" kreeg, en het achtergrondverhaal  hiervan mij geweldig ontroerde. Ik ben toen met mijn portable de tuin ingetrokken, en in één ruk de "brief aan mijn nooit gekende grootouders" (zie dagboek van een stambewaarder, deel III) geschreven, het rolde er gewoon uit. Als er één tekst in dit boek is , waar mijn "ziel" inligt, is het wel deze, het is een samenvatting van alles.

Techniek als hulpmiddel voor genealogie

Met deze stamboom ga ik in de voetsporen van zowel mijn vader Fritz Verhelst als mijn grootmoeder Mathilde Braet. Naast het feit dat mij dat emotioneel iets doet, is er een verschil in "hulpmiddelen" toen n en nu. Dankzij  de technologie van vandaag is immers een en ander makkelijker te doen:

• Dank zij tekstverwerkers kan je ontelbare iteraties van je tekst doen (is hier zeker gebeurd).
• Scanners geven prima kwaliteit af, originelen uitlenen hoeft in principe niet.
• Het invullen van "puzzelstukken" in een genealogische databank is veel makkelijker dan op papier. Genealogische programma's hebben ook de mogelijkheid om controles uit te voeren op geloofwaardigheid (bv een moeder van 102 is weinig waarschijnlijk).
• Via internet kan je ook opzoekingswerk doen, en de drempel tot communicatie met collega genealogen is lager.
• Heden ten dage  beschikken organisaties zoals het VVF over enorme databanken met verwijzingen naar informatie , waarvan vroegere genealogen alleen nog maar konden van dromen. Zonder deze databanken was ik bv nooit "gestoten" op die foto van de fanfare van het café van Emmerantia Verhelst.
• Het rijksarchief in Beveren beschikt over informatie van heel vlaanderen.

Uit de notities van mijn voorgangers kan ik opmaken dat ze een hogere drempel hadden om wijzigingen door te voeren. Mathilde bv bewaarde na haar huwelijk nog steeds bidprentjes, doch vulde de informatie niet meer in op de stamboom.

Eerst had ik gedacht het boek op CD te verspreiden, maar daar kwam de digitale nachtmerrie van elke archivaris. Vandaag kunnen we nog boeken lezen die 500 jaar geleden geschreven zijn. Maar niemand kan u garanderen dat je binnen 10 jaar nog een complex word document (inclusief fotos, gegenereerde inhoudstafels en "cross references") kunt bekijken, laat staan afprinten. Het zou wel eens kunnen dat die fotos - als het formaat nog leesbaar is- midden in uw tekst opdoemen of zo :-(

Vandaar de copie in de oude vertrouwde boekvorm.